Dag lieve Frans… voor altijd in mijn hart

Hij boekte me voor zijn show in mijn meest donkere periode. Ik had een niet al te beste naam achter gelaten en mensen hadden een oordeel over mij. Dat boeide hem niet. Hij prikte daar door heen, gaf me een kans en liet me zijn show openen en sluiten. Ik heb daarna vele seizoenen nog zijn shows mogen lopen in het Amstel Hotel. Wat altijd een feestje was. Voor de show kregen we allemaal een glas wijn van hem en proosten we op een mooie show. Hij bekeek alle modellen en dan zag ik zijn ogen stralen van trots.

Ik heb mooie dingen met hem kunnen doen. We hebben samen het Fashion Museum geopend in Amsterdam. Frans werd tijdens de opening vereeuwigd met een tegel met zijn handafdruk op de ‘Fashion Wall of Fame’. Ik was zo trots op hem.

En toen ik de Style Award in ontvangst mocht nemen van de Dutch Model Awards stond hij bij mijn zijde en was ik uiteraard gekleed in een Molenaar. Dat vond hij zo leuk.

Toen ik hem privé een keer kwam opzoeken vertelde hij mij dat er altijd mensen zullen zijn die je naar beneden zullen halen, maar dat je mensen om je heen moet creëeren die in je geloven. Toen bedankte ik hem voor het feit dat hij in mij geloofde. En dat ik trots op hem was dat hij zich zelf nooit door iemand van de wijs liet brengen. Hij glimlachte en vroeg of ik nog een kopje thee luste.

Complimenten ontvangen en geven moest zo uitkomen voor hem. Het mooiste compliment wat ik ooit van hem heb gekregen was het lopen van zijn shows. Altijd in de spiegelzaal in het Amstel Hotel, maar de laatste keer in zijn Salon onder zijn woning. Ik ben heel trots en blij dat ik deel heb mogen uitmaken van de Molenaar club. Ook met zijn modellen heb ik altijd een goede band gehad. Ik ben dankbaar dat hij mij in de Nederlandse Haute Couture wereld een plek durfde te geven.

Hij vond mij altijd maar een beetje een “gek kind”. Verfrissend, zo noemde hij het. Frans was uniek, een mode icoon, een apart figuur, levendig en toonde lef. Een man naar mijn hart.

Wat ik zo leuk aan Frans vond was dat hij zich nooit echt iets van iemand aan trok. Voor sommige mensen een doorn in het oog omdat hij heel standvastig was bij zijn eigen ideeën maar voor mij toch ook een voorbeeld. Hij leefde en had liefde voor zijn vak. De passie voor mode stroomde door zijn bloed en daar had ik veel waardering en respect vol. Dat zag je terug aan zijn collectie, aan zijn modellen en zelfs aan zijn huis.

Het spijt mij dat zijn tijd is gekomen op een ongelukkige manier, en dat we elkaar door mijn drukte niet veel meer hebben kunnen zien. Zo besef ik me weer des te meer hoe kostbaar en waardevol tijd is. Ik condoleer hierbij de familie van Frans, zijn onmisbare rechterhand Mirjam Bax, zijn muze Irene vd Laar en alle modellen van de Molenaar club.  Frans blijft voor mij leven in mijn hart. En hij zal mij mijn hele leven bij blijven.